Dag 25 (17 oktober)

Bezoek aan de tempels van Angkor Wat

Om 5:00 uur worden we opgehaald bij het hotel door de tuktuk en worden we naar de ingang van Angkor Wat gebracht. Om binnen te komen heb je een pas nodig. Ook wordt er een mooie foto gemaakt met de webcam en wordt deze op de pas afgedrukt. Zal maar niet zeggenhoe die er uitziet: gemaakt met de webcam om 5:15 uur 's ochtends. Die foto krijgen jullie dus niet te zien! Even later rijden we door naar de tempel van Angkor Wat. In het donker zie je wel de contouren van een paar zeer grote gebouwen met hoge torens.

Het blijkt dat we niet de enige zijn die op dit idee gekomen zijn. Nog zo'n 1000 (of meer) mensen staan op het terrein van de tempel te wachten op de zonsopkomst. Alleen is iedereen voor 'niets' zijn bed uitgekomen, want de zon laat zich niet echt zien, de vele wolken echter wel...

We gaan terug naar onze tuktuk en laten ons eerst naar het verder gelegen tempelcomplex rijden. Dat wordt Angkor Thom. Om dit tempelcomplex heen staat een hoge muur, niet een van 10 bij 10 meter, of 50 bij 50 meter, maar een van ongeveer een kilometer bij een kilometer. Met op alle vier de toegangswegen naar deze tempel een grote toegangspoort. Bovenop deze poort vier grote hoofden van een meter of drie hoog die naar de vier verschillende windrichtingen kijken.

Daarna rijden we door naar de tempel van Angkor Thom, de Bayon. Angkor Thom betekend 'grote stad' en is gebouwd door koning Udayatiyavarman II. Probeer dat maar eens in éé keer vloeiend uit te spreken. Ondanks de vervallen staat van de tempel, is het nog steeds een indrukwekkend bouwwerk. Aan hekken of touwen waar je achter moet blijven staan doen ze hier nog niet echt, dus je kan nagenoeg overal komen. Het vraagt alleen af en toe flink wat klimwerk en ziet niet alles er even veilig uit om op te gaan staan. Maar om leuke foto's te maken moet je soms wat rare dingen doen...

We lopen aan de andere kant de tempel uit, in de richting van de volgende tempel van Angkor Thom, de Baphuontempel. Op dat moment begint het een beetje te regenen. Tja, er was twee dagen regen beloofd. Maar na vijf minuten onder een boom te hebben gestaan hield de regen op. Hoewel de zon zich verder minimaal liet zien, beleef het wel droog (bijna) de rest van de dag. Zoals ik al zei, voorspellen kunnen ze hier ook niet.

Baphuon, betekend 'Koperen toren'. Die koperen toren was er niet meer, maar de toren nog wel. De beklimming van het laatste stuk was ook niet zonder gevaar, maar als je er dan toch bent, moet je er ook op. Naar boven ging nog wel, maar naar beneden was het toch een stuk minder prettig. Maar zonder kleerscheuren ben ik beneden gekomen, alleen niet geheel droog... Inspanning in deze hitte (32 graden) en hoge vochtigheid is niet aan te raden.

We komen op het binnenterrein van waar warschijnlijk de paleisgebouwen hebben gestaan. Hier is echter alleen de fundering van over gebleven. Wel staat hier nog de Phimeanakastempel-piramide. Althans dat staat in mijn reisgids, want ik heb er geen piramide in herkend. En ik zou nu toch wel moeten weten hoe die er uitzien... Misschien als ik de foto's van het gebouw nog eens wat beter bekijk. Vervolgens lopen we het Olifantenterras op. Dit is een paar honderd meter lang terras dat 'gedragen' wordt door olifanten. Voor de duidelijkheid: het zijn stenen olifanten; anders krijgen we straks het Wereldnatuurfonds nog op ons dak.

Inmiddels hebben we al bijna twee uur gelopen, en is het nog maar net half negen. Toch wel tijd voor een kopje koffie. We lopen het terras af in de richting van wat kleine gebouwen (en de tuktuk parkeerplaats). Gelijk worden we bedolven onder de kinderen die van alles willen verkopen. De nieuwste reisboeken voor slechts 3 a 4 dollar. Van buiten zijn ze niet van de echte te onderscheiden, van binnen zijn het (best goede) kopieën. Waarschijnlijk als je ze een half jaar later open doet, zijn de letters en afbeeldingen verdwenen. Maar ook kettingen, armbandjes, olifantjes, en noem maar wordt aangeboden. Zo'n beetje alles kost één dollar. En ze zijn heel erg volhardend en laten ze niet zo makkelijk afwimpelen. En op ELK antwoord dat je geeft om niets te hoefen kopen, hebben ze direct een antwoord klaar om wel wat te kopen. We lopen met een meisje mee die koffie aanbiedt. We worden naar een 'terrasje' geleid.

Terwijl de koffie wordt 'gezet' komt er een meisje van een jaar of zeven bij ons staan. Ze komt armbandjes verkopen. Eén voor één dollar. Met geen interesse laat ze zich niet afschepen. Ze zegt dat ze weggaat als zij niet de hoofdstad weet van het land dat wij zeggen. Naar een paar niet zo bekende landen te hebben genoemd en zij elke keer de juiste hoofdstad te hebben gezegd, koopt Dieny toch één armbandje. De topografische kennis zit er blijkbaar hier al vroeg in...

Het volgende dat we gaan bekijken is het terras van de Leprakoning. Het terras is vernoemd naar koning Yasovarman, de stichter van Angkor Wat, die in 910 aan lepra is gestorven. Het terras bestaat uit een hoge muur (meter of vier) die meerdere hoeken heeft (stuk of tien), maar zelf direct achter een andere hoge muur staat. Hierdoor loop je op een smal pad tussen beide muren door. Op zich leuk gedaan, maar toch hadden ze bij de bouw omstreeks 1220 beter rekening moeten houden dat er wel eens toeristen zouden kunnen komen die foto's willen maken van deze muur, want door de beperkte ruimte tussen de muren is dat af en toe wat moeilijk.

De chauffeur van onze tuktuk komt al op ons af rijden als hij ons achter de muur vandaan ziet komen. Handig hoor zo'n privé chauffeur die overal op je wacht en heenbrengt waar je maar heen wilt. En dat voor slechts $17,- per dag (zo'n 13 euro). Volgens mij zijn dat al zo'n beetje de 'opstartkosten' van een taxi in Nederland (sorry Eef). We rijden door naar één van de andere poorten van het Angkor Thom terrein. Hij is vergelijkbaar met de andere poort, alleen heeft deze olifanten die de poort dragen.

De volgende tempel die we gaan bezoeken is de Thommanon. Deze tempel is gewijd aan Visjnoe en heeft één hoge toren. Verder heb ik over deze tempel niet veel interessants te vertellen. Dat in tegenstelling tot de volgende tempel op het programma: Ta Keo. Dit is een tempel die bestaat uit vijf verdiepingen. Hij is daarmee één van de hoge tempels. En dat hebben we geweten, want zodra je de muur die de tempel omringd gepasseerd bent begint de trap naar boven. Nou heb je trappen en je hebt trappen. Dit is er een die enigszins afwijkt van wat wij in Nederland gewend zijn. Ten eerste zijn liggen de traptreden zo'n 40 cm boven elkaar, waardoor je je benen flink hoog moet optillen om je voet op de volgende tree te kunnen zetten. Daarnaast zijn ze slechts 5 cm diep, waardoor je er maar een klein deel van je voet op kan zetten. Of je moet je voet helemaal dwars zetten, wat volgens mij ook het beste werkt (en veiligste is). Bovendien is het onderhoud aan de trappen in de afgelopen 1000 jaar minimaal geweest, waardoor ze hier een daar scheuren, gaten of ontbrekende treden hebben. Al met al komt het er op neer dat je met deze trappen 1 á 1,5 meter vooruitgaat, maar tegelijkertijd een meter of vier naar boven. En dat vijf keer. Een zeer goede oefening voor de kuiten! En ook hier geldt naar boven gaar 'makkelijker' dan naar beneden... Wel heb je van bovenaf een goed uitzicht over de omgeving. Opvallend is dat je slechts vanaf één tempel één andere tempel kan zien. Maar die staat op een berg (en staat voor morgen op het programma). Het enige dat je ziet zijn bomen (lees: oerwoud).

Ook de volgende tempel die we bezoeken is een bijzondere. Dat is Ta Prohm. Hier is (deels) de film Tombraider met angelina Jolie opgenomen. Deze tempel is in het verleden bewust met rust gelaten qua opgraaf- en herstelwerkzaamheden. Hierdoor is deze tempel door het bos (lees weer oerwoud) overwoekerd. Overal zijn bomen dwars door de tempel gegroeid en zijn wortels van de gigantisch hoge bomen over de tempel heen gegroeid. Dit geeft een zeer leuk effect. Helaas hebben ze op het moment dat wij er zijn net een paar bussen Japanners gedropt en duurt het ERG lang voordat je foto's kan maken zonder al te veel Japanners erop, die overal één voor één voor de leuke fotoplaatsen gaan staan.

De laatste tempel voor de lunch is de Banteay Kdei. Het is eigenlijk geen tempel, maar een klooster. De bouw is vergelijkbaar met die van Ta Prohm. Het totale terrein is 500 bij 700 meter breed en heeft toegangspoorten met gezichtstorens (zoals de toegangspoorten van Angkor Thom. Maar daarna is het echt tijd voor de lunch. Aangezien we al de hele ochtend op pad zijn bestel ik maar gelijk een diner... En dat ging er prima in: 'karbonade', patat en groenten.

Voor de middag staan er nog twee tempels op het programma. Allereerst Prasat Kravanh. Dit is een van de weinige tempels die gebouwd zijn met bakstenen. De andere allemaal met grote stenen blokken. Het is één van de oudste tempels op het terrein van Angkor Wat, maar staat er bijna in ongeschonden staat bij. Waarschijnlijk is deze (kleine) tempel geheel gerestaureerd.

De laatste tempel die we bezoeken is de bekendste: Angkor Wat zelf. We komen deze tempel vanaf de achterkant binnen, niet zoals de meeste via de voorkant. We lopen eerst langs een kleine tempel, maar daarna doemen de zeer grote torens op. Erg indrukwekkend om te zien. Eerst bezoeken we de gaanderijen (soort gallerijen) waar de overwinning van Visjnoe op de Asura's wordt afgebeld. Opvallend is dat alle slurfen van de olifanten die afgebeeld zijn, glimmen. Dit komt doordat ze veel aangeraakt worden. Blijkbaar heeft het aanraken van een slurf en magische kracht. Kan alleen even niet bedenken wat dat dan zou moeten zijn. Straks nog wat meer hierover...

We lopen verder richting het central deel van Angkor Wat. Dit is het hoogste punt van de tempel. Aangezien er maar een beperkt aantal mensen boven mogen zijn krijgen we een badge met nummer. We kunnen trouwens gelijk naar boven, want druk is het (verrassend genoeg) niet. We moeten over een trap die over één van de oude trappen heen gebouwd is. De oude trappen zijn met zo ontzettend hoge en steile treden dat het niet verantwoord is om daarmee naar boven (en weer naar beneden) te gaan. Het is weer even zweten, maar dan heb je ook een schitterend uitzicht over de gehele tempel. Het zweten valt trouwens niet meer op, want ik dreef toch al in mijn t-shirt. Maar dat terzijde.

Nadat we boven aan alle kanten de uitzichten hebben bekeken, nemen we de steile trap weer naar beneden. Even ergens in de schaduw uitrusten met wat water en een dropje (van Patrick en Dieny). Wat kan je nou nog meer wensen dan drop op vakantie??? Ik had ook een kilo bij me (nog bedankt pap), maar die was in de eerste week van de vakantie al op. Ik zeg maar niet op de hoeveelste dag van de eerste week.

Het laatste deel van tempel dat we bezoeken is de kruisvormige zuilenhal. In het verleden waren hier vier vijfers. Dat moet een mooi gezicht zijn geweest. Met name doordat we hier nog wel op grote hoogte in de tempel zitten. Om de vijfers heen staan allemaal 'top-less' vrouwen afgebeeld (zoals bijna in elke tempel die we vandaag bezocht hebben). Wat opvalt is dat, net zoals met de slurfen van de olifant, de borsten allemaal mooi glimmen. Die worden dus ook zéér regelmatig aangeraakt. De vraag is alleen door wie. De vrouwen? Wellicht dat die allemaal hopen op mooie grotere ronde en stveige borsten. Of door de mannen? Die thuis wat te kort komen en hopen dat hun vrouw mooie grotere ronde en stevige borsten zal krijgen. Wie zal het zeggen...

De vijfers zelf zullen trouwens wel 'lek' zijn, want het hier heeft de afgelopen dagen (weken en maanden) flink geregend. Over regen gesproken. Als we naar de uitgang van het Angkor Wat complex kijken zien we daar een dreigende zeer zwarte lucht hangen. Voor vandaag hebben we wel genoeg gezien. Het is bijna drie uur, dus we lopen al bijna tien uur rond op het terrein van Angkor Wat. Net als we in onze tuktuk zitten en terugrijden naar het hotel begint het (keihard) te regenen. Wij zitten gelukkig droog, die nu nog buitenloopt wordt heel snel heel nat...

De rest van de middag (en avond) doe ik niet veel meer. Alleen nog even de was ophalen die ik gisteren had weggebracht. Hier kost het $1,- per kilo. Da's zelfs nog goedkoper dan in Laos. Ik breng gelijk maar de kleren van vandaag weg. Letterlijk alles was nat (en dat kwam dus niet door de regen). Maar morgen zit dat dus weer schoon en gestreken in mijn tas...

Door het vele lopen van vandaag voel ik mijn kuiten best wel weer, dus hoog tijd voor een goede massage... Die zijn hier een stuk 'duurder' dan in Loas. Wel $10,- (zo'n 7,50 euro) voor twee uur. Da's een rip uit mijn lijf, maar die 'pijn' kan ze dan ook gelijk wegmasseren.

Masseren gaat hier (en in Laos) trouwens anders dan dat ik in Nederland gewend was. Niet dat ik in Nederland zo vaak als hier ga (3 keer per jaar ofzo) en had dus ook nog niet zoveel ervaring (wat na deze vakantie op een hoger niveau is gebracht). Na binnenkomst worden eerst netjes je voeten gewassen en krijg je vervolgens slippertjes aan. Dan wordt je naar een kamer gebracht. De afgelopen weken kwam het ook rgelmatig voor dat het één grote ruimte was waar er een stuk of tien tegelijkertijd gemasseerd konden worden. Wel hingen er dan 'gordijnen' tussen de verschillende mensen. Vervolgens moet je uitkleden en moet je een soort 'apenpakje' aan. Een soort overhempje en een soort kniebroekje die je met een touw om je middel vast maakt. Volgens krijg je een full body massage waarbij heel netjes over de kleren heen gemasseerd word, dus zonder olie. Met olie kan ook wel, maar da's duurder, En ik blijf natuurlijk wel een Nederlander! Na afloop krijg je een lekker kopje thee (of twee) en vaak ook wat vers fruit.

Hier besluit ik deze lange dag mee en val vervolgens vermoeid in bed. Het zal een korte nacht worden, want morgen staat de tuktuk om 05:00 uur alweer voor me klaar...