Dag 23 (15 oktober)

Met de bus en boot van Khone eiland naar Pakxé

04:45 uur! De wekker gaat. Vandaag sta ik (erg) vroeg op. We gaan Irrawaddy dolfijnen spotten in de Mekong delta. Hoe Irrawaddy dolfijnen er uitzien weet ik niet, maar ik ga er vanuit dat ze er een beetje hetzelfde uitzien als een dolfijn in Dolfinarium. Maar als het goed is ga ik dat zo meteen ontdekken.

Even snel douchen en aankleden. Camera en poncho mee. Ik hoop dat ik die poncho niet nodig heb, maar vannacht heeft het weer heel flink geplenst. Dat is ook aan de weg te zien, want die ziet er weer uit als een modderpoel. Rond half zeven is iedereen er en rijden we met een tuktuk naar de andere kant van het eiland. Het is een minuut of twintig rijden, of beter gezegd door elkaar geslingerd worden, want de weg is zo'n beetje weg en bestaat alleen uit kuilen en plassen.

Aan de andere kant van het eiland aangekomen stappen we in een slowboat. Twee keer vijf man (vrouw) per boot. Even later varen we het water op. We moeten eerst even naar de overkant, dat wil zeggen naar de grenspost van Cambodja. We zitten hier namelijk precies op de grens tussen Laos en Cambodja. We varen deels in Cambodjaanse wateren en daar moet natuurlijk voor betaald worden... Maar even later varen we dan echt de rivier op. Midden op de rivier gaat de motor uit en wachten we af voor wat komen gaat.

Het duurt echter niet zo heel lang voordat de eerste dolfijnen zich laten zien. Welliswaar nog een beetje ver weg, maar langzaam komen ze dichterbij. Al komen ze helaas niet echt dichtbij. Kijken naar de dolfijnen is één ding, een foto er van maken is twee. Ze verschijnen elke keer op een andere plek en zijn dan slechts enkele seconden zichtbaar. Voordat ik dan mijn camera op de juiste positie heb, zijn ze alweer onder water. Maar met een stuk of 50 foto's schieten heb ik er toch nog een paar waar iets van een dolfijn op staat. Kijk maar...

Als we een half uurtje rond gedobberd hebben begint het toch een beetje te regenen. Dus toch maar de poncho te voorschijn halen en of boeddha er mee speelt, valt mijn telefoon uit mijn broek in de boot en verdwijnt onder water (dat in de boot staat). Da's minder, niet dat ik zonder een active simkaart (met dank aan …) zou kunnen gebruiken, maar toch. Ik had hem eigenlijk toch nog wel als wekker willen gebruiken de komende dagen (dat kunnen ze dan weer niet afsluiten). Voor de volledigheid: de telefoon ligt op dit moment dat ik dit verslag typ op te laden op het nachtkastje, zoals het er nu uitziet werkt hij weer normaal. En om nog vollediger te zijn: Harry ligt in het bed hiernaast weer hele bossen om te zagen. Maar daar heb ik wat op gevonden: Eén keer in je handen klappen en hij draait zich om. Altijd handig om te weten. Maar dat terzijde, terug naar het verhaal van vandaag.

Niet veel later varen we terug naar de kant en stappen we weer in de tuktuk. We rijden terug richting onze bungalows. Wel moeten we nog even tol betalen voor de brug. 20.000 kip per man. Niet dat we over de brug rijden, maar omdat we er onderdoor rijden... Hoe bedoel je afzetters?! Rond half acht zitten we aan het ontbijt: natuurlijk alle keus: gebakken ei, roerei of omelet. Vandaag maar weer eens een ommeletje.

Daarna is het tijd om het eiland te verlaten. We stappen in de slowboats die voor de bungalows voor ons klaarliggen en varen terug naar het vaste land. Ook vandaag moeten we weer eens stuk lopen voordat we weer bij onze bus zijn, want in de straat wordt nog steeds hard gewerkt en kunnen er nog steeds geen auto's (en zeker geen bussen) door.

We hebben een rit van iets meer dan twee uur voor de boeg. We rijden naar de 'Xe Pian National Protected Area'. We brengen een bezoek aan het dorpje Ban Khiat Ngong. In dit dorp wonen de Suay. De mannen van deze stam worden van oudsher opgeleid tot Mahout (olifantentrainers). En wij mogen vandaag een trip op een olifant mee gaan maken. Ik ben benieuwd hoe een olifant rijdt. Op kamelen heb ik vaak genoeg gezeten, maar op een olifant nog nooit.

Er staan bij aankomst al vijf olifanten op ons te wachten. We zitten per twee op een olifant. Er is een klimtoren met trap gemaakt waarmee je op schouderhoogte van de olifant komt en zo kan opstappen. Vergelijkbaar met het instappen in een vliegtuig. Zodra we opgestapt zijn beginnen de olifanten te lopen. We gaan het dorp uit en beklimmen de berg Phu Asa. Zit er op het vlakke deel nog enige vaart in, tijdens de klim gaat het een stuk langzamer. Maar we hebben geen haast en genieten ondertussen van de olifanten en de omgeving. De (jonge) olifantentrainer die bij ons op de olifant zit heeft volgens mij zijn 'olifantenrijbewijs' nog niet gehaald, want we gaan nog geen drie meter in een rechte lijn vooruit, maar van links naar rechts en weer terug. Maar na een uur rijden bereiken we de top van de berg.

Van hieraf heb je een mooi uitzicht over de omgeving. Er staat hier weer zo'n zelfde trap, waarmee we van de olifant af kunnen klimmen. Ook staat er nog een ruïne, waarvan ze de oorsprong nog niet weten. Echt heel veel is er ook niet meer van over, want er staan alleen nog een stuk of 40 'pilaren' van opgestapelde stenen. Op zich toch wel leuk om even gezien te hebben. Volgens het bord dat er staat mogen we niet langer dan drie minuten (?!) in de ruïne zijn en moeten we vervolgens weer terug de olifant op. Die minuten van de Laotianen duren al drie weken langer dan een minuut bij ons duurt, dus nemen we toch wel wat meer tijd om de ruïne en de omgeving te bekijken. Daarna stappen we weer op onze olifant en beginnen we aan de tocht naar beneden. Het gaat weer lekker in een rustig tempo. Hier en daar staan we ineens tussen de bomen, omdat de olifant wel een groen blaadje lust...

Beneden aangekomen gaan we lekker lunchen. Vandaag hebben we een langwerpig broodje kip met twee appeltjes. Daar heeft de vrouw van de buschauffeur voor gezorgd. Alleen als Evalien het zakje met de inhoud omhoog houdt, zit het langwerpige broodje in het midden en de twee appeltjes ieder aan één kant er naast. Het duurt niet zo heel lang vordat iedereen in een duik aan tafel ligt. Verder leg ik het niet uit en laat ik het aan jullie eigen fantasie over...

Daarna stappen we weer in de bus en rijden we voor de laatste keer naar een hotel in Laos, want morgen stappen we op het vliegtuig naar Siem Reap in Cambodja. Voor deze laatste nacht hebben we dan ook wel een heel speciaal hotel. Het is het voormalige paleis van prins Boun Oum en is gelegen in Pakxé. We komen daar rond drie uur aan en krijgen onze mooie kamers toegewezen. Ik heb nog geen foto van het hotel, dus die krijgen jullie wel te zien bij het verslag van morgen.

De middag blijf ik lekker op de luxe kamer hangen. Moet even mijn tassen opnieuw inpakken en kijken wat er weg kan. We mogen namelijk slechts 15 kg bagage meenemen. Ik zorg er voor dat de zwaarste spullen in mijn handbagage gaan, dan moet de 15 kg wel lukken. Twee uurtje later loop ik het centrum in voor een lekker diner. Waar zal ik vandaag eens voor gaan? Aan de overkant van de straat kom ik een paar reisgenoten tegen die aan een heerlijke schnitzel zitten. Een schnitzel is ook datgene dat even later ook op mijn bord ligt. Kan ik vast voorproeven voor over twee maanden als ik met mijn verjaardag in Wenen zit.

Verder door ik de avond niet zo heel veel meer. O ja, de kippen moeten op, dus gooi ik er nog maar een lekkere massage tegenaan. Ik heb nu nog zo'n 110.000 kip over. Die geef ik morgen nog wel uit in de stad of op de luchthaven.

Het volgende verslag komt dus uit Cambodja. Daar zijn we maar 5 dagen, maar wel met een paar heel bijzondere excusies. Dat lezen jullie de komende dagen dan wel weer...