Dag 5 (27 september)

Wandeltocht van Vieng Phouka naar Thong Lat

Proloog
Vandaag zullen een aantal begrippen een nieuwe invulling gaan krijgen: afzien, regenseizoen en bloedzuigers. En om het verslag niet spannender te maken dan het in werkelijkheid was, zal ik me slechts beperken tot de hoofdzaken van de trip. Dit om te voorkomen dat jullie straks allemaal deze reis naar Loas zullen gaan maken...

Vanmorgen staan we vroeg op, omdat er een hike van drie dagen op het programma staat, waarvan de eerste dag het langste zal zijn: zo'n 8 uur lopen door de bergen naar het dorp van de Akha 'stam', genaamd Thong Lat. Om tijd te besparen hebben we gisteravond al doorgegeven wat we als ontbijt willen hebben. Keuze genoeg: toast of baquette en gekookt ei of roerei. En dan natuurlijk nog wat mogelijkheden met kruiden en andere ingrediënten. Helaas blijkt het toch iets te moeilijk voor de kok en krijgen de meeste niet dat wat ze besteld hebben. Met spoed worden er nog even wat eitjes bij gebakken.

Na het ontbijt moeten we alle spullen die we niet hoogstnoodzakelijk nodig hebben voor de komende drie dagen, in de opslagruimte bij The Landingboat achterlaten. Ook alle zaken zoals geld, paspoort, telefoon, ipod, laptop en NDS moet ik achterlaten, waarvoor zal later nog heel duidelijk gaan worden...

Het is een uurtje rijden naar het dorpje Vieng Phouka, van waaruit we onze hike zullen gaan starten. Naast de hele groep, gaat onze gids Thong ook weer mee, maar daarnaast ook nog drie dragers en twee waterdragers. De twee waterdragers zullen al het water dat we nodig hebben voor de totale hike mee de berg opdragen. De andere drie dragers zijn ter ondersteuning als het pad 'soms' wat moeilijk begaanbaar is en ze dragen het eten voor ons met zich mee.
In Vieng Phouka aangekomen maken we ons klaar voor de hike. Zodra iedereen zijn bergschoenen aangetrokken heeft, de rugzak op de rug heeft en de waterfles in de buurt, gaan we op pad. We lopen door een klein deel van Vieng Phouka en trekken (zeer) veel bekijks van de lokale bevolking. Waarschijnlijk denken ze: daar gaat weer zo'n groep toeristen de bergen in en die niet weten waar ze aan beginnen.

We zijn het dorpje nog niet uit of de eerste hindernis ligt al voor ons. Een beekje dat we moeten oversteken. Degene die (net) de bergschoenen aangetrokken hebben, kunnen ze alweer uitrekken om de slippers aan te trekken. Sommige waren zo slim om van die open sandalen mee te nemen. Erg gemakkelijk. Ik noem ze nog steeds Jezus-nikes en ga daar dus niet mee lopen. Ik heb gewoon mijn badslippers van de 'Thermen Holiday (uit Schiedam)' bij me. Daar moet het toch ook op lukken?! En ja, met enige moeite lukt het om met beide slippers nog aan, de rugzak nog op mijn rug en de camera nog in mijn hand, droog de overkant te bereiken. Aan de overkant trekken we weer vrolijk onze bergschoenen aan en gaan de slippers weer in de rugzak.

We lopen een stuk de berg op; een redelijk goed pad en niet al te steil. Nog geen tien minuten verder moeten we weer een beek oversteken en begint het hele feest overnieuw. Bergschoenen uit, slippers aan. Aan de overkant eerst maar eens even vragen hoeveel keer er nog zo'n oversteek gaat komen. Nu nog vijf keer, krijgen we als antwoord. Tja... Dan maar de bergschoenen op de rug en de slippers aanhouden. Niet heel erg handig om op je badslippers een berg te beklimmen. Maar het is weer eens wat anders en het scheelt veel tijd om even een beekje van een meter of vier over te steken.

Na vier keer de beek overgestoken te zijn, moeten we toch echt weel flink gaan klimmen. En aangezien het de afgelopen dagen ook regelmatig geregent heeft is het bergpad naast steil toch ook wel erg glad aan het worden. Slippers weer uit en bergschoenen aan. Misschien zijn die open sandalen voor een volgend keer, mocht die er ooit komen, toch niet zo'n slecht idee.
Bij de volgende drie oversteken heb ik geen zin meer om mijn bergschoenen weer uit te trekken en probeer door van steen naar steen te stappen/springen de overkant te bereiken. En wellicht hopen jullie nu dat ik onderuit ga en met drijfnatte bergschoenen aan de overkant kom. Dan moet ik jullie helaas teleur stellen, want beide keren om ik doog aan de overkant. Nog wel tenminste...

Na ruim een uur gelopen te hebben, laten we de kleinere bergjes achter ons en is het tijd voor de eerste (van drie) hogere bergen die we moeten gaan beklimmen. Het pad wordt langzaam steeds smaller, dichtbegroeider, steiler én gladder. Bovendien is de temperatuur de 30 graden gepasseerd. Maar om te voorkomen dat we onderuit gaan worden er door de dragers wandelstokken van bamboescheuten gemaakt. Even snel worden er met het kapmes dat één van hen bij zich heeft grote bamboes omgehakt in het bos, even op de juiste lengte gemaakt en een scherpe kant gemaakt om de stok goed in de grond te kunnen zetten. Ze werken prima. Langzaam maar zeker komen we steeds hoger de berg op. We wordt door de dragers genoeg hulp geboden waar nodig, maar toch besluit Dieny het op te geven. Ze was de afgelopen dagen al ziek en ziet het niet zitten om zo nog zes uur verder te moeten gaan. Patrick en de gids Thong gaan met haar mee terug naar Vieng Phouka. Het zal een zeer verstandig besluit blijken te zijn.
Niet veel later bereiken we de top van de eerste berg. We hebben een redelijk uitzicht over de dalen en bergen om ons heen. Waar je ook kijkt: Overal hoge spitse bergtoppen en hele diepe dalen. Maar overal weer je kijkt is het groen, groen en nog meer groen. Het ziet er uit als een ongerept oerwoud waar de bomen op elkaar gepakt staan en ons padje de enige weg er doorheen is. Al moet de helper met het kapmes zeer regelmatig in actie komen om het overgroeide pad weer begaanbaar te maken.

We dalen de berg weer af en weer wordt het pad smaller en veel steiler. En plotseling een harde klap: onweer! Het geruis vanuit de verte wordt steeds harder. Zo snel als we kunnen doen we onze rugzakken af om onze poncho te pakken. Ben een minuut is de camera opgeborgen, rugzak weer op de rug, zit de poncho goed en staan we in de stromende regen. Niet zo'n klein buitje, maar het komt gelijk met bakken naar beneden. Zo goed als het gaat lopen we verder de berg af. Het pad dat al niet zo makkelijk begaanbaar was veranderd langzaam in een modderpoel. De rode klei van de berg wordt erg glad en blijft tussen de bergschoenen zitten. Een klein half uur later is het gelukkig weer nagenoeg droog.

Als we bij een recht stuk op de berg komen is het tijd voor de lunch. Deze wordt door de vijf dragers klaargemaakt. Er wordt een aantal bladeren van bananenbomen gesneden. Deze dienen als 'tafel' en 'zitplaatsen', met andere woorden: gewoon lekker op de grond. Ze hebben 'sticky rice' meegenomen. Dit is rijst dat als één blok rijst op je bord ligt. In dit geval was ons bord een opgerold blad van de bananenboom. De rijst is zelfs nog warm. Daarnaast is kip, varken, gebakken ei met tomaat en een 'groentemix' uit het oerwoud. Het is nu weer droog, trekken onze poncho uit en gaan zitten op de bananenbladeren. We laten het ons smaken, al smaakt het één beter dan het ander en heb ik de 'groentemix' maar overgeslagen...

Terwijl we nog wat zitten te praten begint het geruis weer vanuit de verte te komen en nog geen vijf seconden later begint het weer te hozen. En dit keer nóg harder dan de vorige bui. En helaas zal de bui niet zo kort meer blijken te zijn, maar voor de komende 2,5 uur aanhouden. Ik heb aardig wat regen gezien de afgelopen maanden in Nederland, maar wat hier naar beneden komt in een paar uur is niet te geloven.
Snel pakken we onze spullen weer op en gaan verder met onze tocht. We dalen de tweede berg af. Alleen dit keer is ons steile pad niet meer zo moddig en glad, maar is inmiddels veranderd in een kleine waterstroom. Het wordt steeds moeilijker om in een redelijk tempo de berg af te gaan. Zo nu en dan glijd er dan ook iemand onderuit en beland in de modder. Met de hulp van de dragers worden de achterblijvers geholpen. En dan, is Harry de eerste die een bloedzuiger op zijn buik heeft. Met een beetje gepiel wordt hij verwijderd en lopen we weer verder.

Nog even hoop ik dat ik geen bloedzuiger op me krijg, maar even later blijkt het niet de vraag te zijn óf ik er ook één krijg, maar wanneer ik er één krijg. Want nog geen 10 minuten later heb ik de eerste bloedzuiger op mijn buik zitten. Niet dat het pijn doet, je voelt alleen even een prikje. Na het beest verwijderd te hebben bloed het nog een beetje na. Alleen geen tijd daarvoor, want we moeten verder.
Na 1,5 uur doorgelopen (geploeterd) te hebben komen we aan bij de beek waar we ons zouden gaan wassen, voordat we naar het dorp boven op de volgende berg zouden lopen. Aangezien we geen water meer kunnen zien hebben we daar geen behoefte meer aan. Wel worden we verzocht min of meer al onze kleren uit te trekken en elkaar te controleren op bloedzuigers... Onderweg had ik nummer twee en drie al verwijderd van mijn benen. Nu kwamen daar nog een paar bloedzuigers bij: 4, 5, 6, 7, 8, 9 stuks in totaal! De meeste zaten in mijn schoenen. Toen ik mijn schoenen uittrok zag ik ze gewoon als een worm door een appel mijn sok weer ingaan. Snel uittrekken en afmaken die beesten. Op beide enkels liep het bloed uit meerdere wonden. Toch de sokken maar weer aan, die uiteindelijk mooi rood gekleurd waren.

We hebben nog één uur bergopwaarts te gaan in de nog altijd stromende regen. Niet meer bij nadenken en doorlopen. Gelukkig is het pad hier wat beter begaanbaar, maar op sommige plaatsen ook erg steil. Maar dan komen de rijstvelden vlak onder de top in zicht. Dat betekend dat we in de buurt van het dorp komen. De regen begint nu ook langzaam minder te worden. Dus eindelijk kan ik weer eens een foto maken van de schitterende omgeving.

We lopen verder en zien dan het dorp op de top van de berg opdoemen. Allemaal kleine houten huisjes op palen. Als we het dorp in lopen komen we eerst langs een klein schoolgebouw waar de kinderen met interesse naar ons staan te kijken, maar niet dichterbij durven komen. Als we verder lopen komen we langs de houten hutten waar de opslag is van de rijst. Dit is nog net buiten het dorp. Dan komen we op een grote open plaats, die eigenlijk moeilijk te beschrijven is.

Op deze grote open plaats staat de Poort van de Geesten en twee grote hoge schommels (daar vertel ik morgen verder over), ook staat ons 'gastenverblijf' aan de rand hiervan. Verder lopen er koeien, varkens, zwijnen, eenden, geiten, kippen, honden. Alles door elkaar. De plek lijkt een grote open kinderboederij... Een nadeel is echter dat ook al deze beesten, en dat zijn er echt heel veel, hun behoefte doen op de plek waar ze lopen. En wij mogen (moeten) bijna hetzelfde doen, want een toilet, of zelfs in gat in de grond is er niet. We moeten maar ergens bij de bosjes gaan zitten. Wel even goed opletten, want de zwijnen lopen maar wat graag met je mee...

We klimmen de trap op van ons gastenverblijf en trekken onze natte kleding uit. Weer wordt ons gevraagd goed te letten op bloedzuigers, want anders lopen die straks onze slaapzaal in. En ja hoor, ik vind er nog één. Nu weer op mijn buik. Ik trek hem eruit en hou hem als 'oorlogsbuit' even boven mij hoofd. Hij wurmt zich los en valt op mijn hoofd en wil zich in mijn rechterslaap vastzuigen. Maar al snel hem ik heb los en plet ik hem met een steen! En bij deze tiende blijft het gelukkig...

We trekken de weinig droge kleding die we bij ons hadden aan. Schone sokken, ondergoed en t-shirts had ik wel meegenomen, maar een tweede broek niet. We moesten zo weinig mogelijk meenemen, dus vond ik drie dagen met één broek doen wel prima. Ik heb dus de hele avond in mijn nieuwe Björn Borg boxer met t-shirt rond gelopen in het gastenverblijf. Gelukkig zouden we deze avond toch niets meer ondernemen. Bovendien was iedereen helemaal afgepeigerd.
De dragers beginnen bij aankomst direct met het maken van het avondeten.

En met een uurtje kunnen we komen in eten op het 'buitenterras' van het gastenverblijf. Dit terras is gemaakt van wat palen met daaroverheen een dak en bamboe als vloer. Maar we laten het eten ons goed smaken. Voor de afwissling weer rijst, ei, kip en groenten. Daarna trekken we ons terug naar de slaapzaal. Even later krijgen we (zeer welkome) koffie en praten we wat na over de dag. Heel kort samengevat: erg nat en erg zwaar, maar wel geweldig om nu in dit dorp te zijn.

Ook krijgen we nog bezoek van een Japanse antropologie studente die onderzoek naar de Akha bevolking in dit dorp. Ze is hier vorig jaar ook één dag geweest en is nu terug gekomen voor in totaal 6 maanden! (ze is er 'al' één week). Ik wens haar veel geluk en ben ik blij dat ik met een paar dagen weer terug ben in de bewoonde wereld.

We zijn moe en om 21:00 uur gaat het licht uit, eh ik bedoel kaars. Want naast geen toilet, is er ook geen stroom in het dorp. Trouwens ook geen water! Dus douchen/wassen is er morgen ook niet bij. We gaan allemaal nog even een plekje zoeken aan de rand van de plaats om de tanden te poetsen en 'naar het toilet te gaan'. Wel oppassen, want er lopen veel dieren rond, is het nog spekglad door de regen en is het een steile berg. En je wil niet in je slaapkleding onderuit gaan in deze mestberg. Maar even later ligt iedereen in zijn slaapzak/dekenzak met een klamboe er omheen en valt in slaap.

Van veel slapen zal echter geen sprake zijn, want Jos en Harrie zijn regelmatig met hun gesnurk hoorbaar. Ook lopen er de hele nacht dieren onder ons verblijf door. Op een gegeven moment houden de honden een soort wedstrijd in blaffen naast ons verblijf en zitten we allemaal rechtop. Daarna volgen nog de eenden en kippen en natuurlijk beginnen om een uur of vijf de hanen te kraaien, omdat het alweer licht begint te worden...