Dag 6 (28 september)

Wandeltocht van Thong Lat naar een Khmu dorp

Na slechts enkele uren (in z'n totaliteit) geslapen te hebben ga ik er om 06:00 uur maar uit. Slapen gaat toch niet meer lukken, want het dorpje komt al langzaam tot leven en de geluiden van mensen en dieren begint harder te worden. Gelijk realiseer ik me dat aankleden betekend, de koude natte (stinkende) spullen van gisteren weer aantrekken... Maar het zal toch moeten. Allereerst betekend dat mijn natte broek. Het voordeel is dat je wel gelijk goed wakker bent, maar daar houdt het dan ook gelijk mee op. Mijn schone t-shirt kan ik wel weer aan. Ook mijn droge schone sokken, maar dat duurt niet lang als ik mijn bergschoenen, waar het water nog in staat, weer aantrek. Ik zoek even een leuk plekje in de bosrand en zie ondertussen drie vrouwen uit het dorp richting de rijstvelden lopen. Ik loop even over de grote open plaats, want het dorp zelf mag ik nu nog niet in. Midden op de open plaats ga ik op een kleine boomstam zitten en laat eens langzaam op me inwerken wat ik hier allemaal zie.

In verte zie ik de groene bergen waar de mistflarden nog omheen hangen, maar ook komt er al een flauw zonnetje doorheen. Hopelijk wordt het vandaag zonnig en blijft het droog. We hebben tenslotte weer een wandeling van vier a vijf uur voor de boeg. Richt voor me ligt het dorp zelf. Allemaal houten huisjes op palen en uit de meeste stijgt langzaam rook op. Niet door een schoorsteen, want die hebben ze niet, maar gewoon door het dak zelf heen. De bovenkanten van de huizen die bedekt zijn met bananenbladeren zien er dan ook zwart uit. Over het hele plein lopen de dieren weer door elkaar en zitten achter elkaar aan. De kippen, de eenden, de zwijnen. Ook staan er nu een paar grote ossen. De honden blaffen nog steeds om het hardst en één ervan bespringt voor de tiende keer het teefje (achterstevoren). Vervolgens zitten ze zo'n tien minuten aan elkaar vast.

Even sla ik wat vlooien die over mijn benen en armen lopen dood. Een vlooienbeetje meer of minder naast de vele bloedzuiger- en muggenbeten kan ook geen kwaad meer.
De kleine kinderen komen langzaam de plaats oplopen en lopen of direct door naar school of gaan eerst even op één van de grote schommels zitten of klimmen in de palen ervan. Echt een lijn in wie er naar school moet of niet kan ik niet ontdekken. Veel kinderen blijven ook bij ons gastenverblijf hangen of gluren even de slaapzaal binnen, waar de anderen nog steeds liggen te 'slapen'. Ondertussen probeer ik wat foto's van de verschillende kinderen te maken. Ze lopen allemaal in (zeer) oude kleding, waar de gaten al lang geleden in gevallen zijn. Sommige hebben we schoenen, anderen lopen op hun blote voeten. En dan te bedenken de de plaats (en ook de rest van het dorp) één grote mestbelt is! Ik zie een jonge vrouw een keer of 7 met grote volle zakken met rijst van de ene kant naar de andere kant van het dorp lopen. Ze draagt de zak 'gewoon' door middel van een band om haar hoofd. Ik schat dat de zak niet minder dan 40 kilo weegt. Het lijkt er bijna op of ik met de teletijdmachine van profossor Barabas naar de prehistorie ben geschoten. Nu besef ik dat dit alles de zware klim naar boven meer dan waard is geweest. Bovendien besef ik me hoe goed wij het in ons koude kikkerlandje hebben!

Rond 07:00 uur staan de andere van de groep ook buiten en proberen de kinderen te verleiden om voor ons op de foto te gaan. Soms lukt dat prima, anderen gaan er voor geen goud op. Al met al schat ik dat wij met z'n allen in een half uurtje tijd zo'n 250 foto's van kinderen maken, als het er al niet meer zijn... Het is tijd voor ontbijt en ik zie de rijst alweer voor mijn neus staan. Gelukkig dit keer geen rijst, maar warme noedelsoep! En die was echt heerlijk. Wel zie ik dat voor de lunch weer rijst, eieren en groenten klaar gemaakt worden.

Even voor achten verlaten we het gastenverblijf en gaan eindelijk het dorp bekijken. Allereerst krijgen we een uitleg over de Akha stam en hun geloof. Het zijn anemisten, dat wil zeggen dat ze geloven in geesten. Vandaar dat de Poort van de Geesten op de plaats staat. Niemand mag hier doorheen lopen, alleen de geesten mogen dit doen...

De legende is dat lang geleden een man en vrouw zocht, maar deze niet kon vinden. Hij ging om raad vragen aan Boeddha. Deze zij dat hij het bos in moest gaan en daar zijn hart moest volgen. In het bos komt geesten tegen die zeggen dat als hij een vrouw wil vinden, dat hij dan in de geesten moest gaan geloven, anders zou hij geen vrouw vinden, In overleg met Boeddha geeft hij zich over aan geesten. De man vindt een vrouw en ze leven nog lang en gelukkig...
De twee grote schommels op het plein symboliseren het slingeren van de geesten aan lianen door het bos. Slechts één maand per jaar mogen deze schommels door de lokale bevolking gebruikt worden. En wij zijn er dus in de goede maand. De schommels zijn gemaakt door vier hoge dunne bomen met touwen en één dwarsbalk bij elkaar te binden. En aan de dwarsbalk hangt een lang touw, waarmee geschommelt kan worden. De (kleine) kinderen maken er gretig gebruik van en schommelen als snel tot zo'n 2 – 2,5 meter boven de grond. In Nederland zouden de verondruste moeders hun kind er allang vanaf hebben gehaald. Hier zijn geen ouders te ontdekken...

De meeste vrouwen gaan al vroeg naar het land om met de rijst bezig te zijn. Veel mannen zijn thuis of hangen bij elkaar. Hier doen de vrouwen het meeste werk. Dit blijkt ook uit de gemiddelde levensverwachting: vrouwen worden gemiddeld 45 jaar en mannen 55 á 60.
We lopen langzaam door het dorp en schieten veel foto's van alles dat we zien. Oude houten hutten, omaatjes die voor de deur van hun huis zitten, veel zwangere jonge vrouwen. Trouwen én kinderen krijgen gebeurd zo rond de 18. Verder lopen op de meest vreemde plaatsen om en rond de huizen dieren. Zwijnen onder de huizen, kippen en honden in de huizen.

We komen langs het huis van de dorpoudste. De Japanse studente staat achter het hek op ons te wachten en wenst ons succes met onze tocht. Wij wensen haar nog meer succes met haar 'kruistocht'...
We laten het dorp achter ons en lopen door de rijstvelden de berg weer af. Het zonnetje is inmiddels goed gaan schijnen en begint zelfs lekker te branden. De weg die we vandaag lopen is voor het grootste deel bergafwaarts. Wel zullen we twee keer een 'kleine' klim tegen gaan komen.

Na een uurtje komen we de eerste 'kleine' klim tegen. Het is in een zeer korte tijd een paar honderd meter stijgen. Dit keer wordt ik niet nat van de regen, maar wel van het zweet. De laatste 100 meter zijn door een rijstveld waar het rijst wel tot ruim een meter hoog staat. Ik loop achter drie dragers aan richting de top van de berg. Daar aangekomen blijkt dat er in de verste wegen nog geen andere van de groep te bekenen is. We gooien onze rugzak af. In de verte zien we het Akha dorp nog op de berg liggen. Een ander dorp ligt een paar bergen de andere kant op. Het dorp dat wij moeten hebben is nog niet te zien, maar zou achter de berg die nog voor ons ligt, moeten liggen. Een van de dragers loopt een rondje door het rijstveld en komt met een 'komkommer' in zijn hand aangelopen. De vorm die ik ken, lang, dun en meestel een beetje krom vindt ik niet terug bij degene die hij in zijn hand heeft. Klein en rond. Met zijn kleine kapmes schikt hij de komkommer en geeft mij een stuk. Smaken doet hij precies als de mij bekende komkommer.

Niet veel later komt de rest van de groep de top van de berg oplopen. We lopen langzaam verder de berg af. Een half uur later is het tijd voor de lunch en zoals al gezegd met rijst, kip, ei, tomaat en groeten. We zijn net één week in Azië, maar bij mij komt de rijst (sticky rice) mijn neus al uit. Ik eet dus maar even niet mee en neem straks wel een mueslireep. En ja hoor, we zitten nog niet op de weer voor ons neergelegde palmbladeren of het begint weer te regenen... Misschien moet we maar niet meer lunchen onderweg?! De poncho's komen weer te voorschijn. Even later lopen we maar weer door richting het dorp van de Khmu 'stam'. Gelukkig is het na 15 minuten weer droog en kunnen de poncho's weer opgeborgen worden.

Op een gegeven moment zien we een dorpje liggen, alleen moeten we daarvoor nog wel even een breede beek oversteken. Dit keer niet door het water of over keien lopend, maar over een 'brug' van een paar oude staaldraden met daaroverheen een paar oude planken die beginnen te kraken als je er overheen loopt. Ook ontbreken hier en daar wat planken. De dragers zeggen dat het wel goed komt als je je maar goed beethoudt aan de twee staalkabels op grijphoogte. Met een beetje heen en weer geslinger lukt het ons dan ook. Gelukkig, of jammer genoeg, bereikt iedereen droog de overkant. Vervolgens bereiken we het dorpje.Alleen is dit helaas nog niet het dorpje dat we moeten hebben...
Ons Khmu dorpje ligt nog een half uurtje verder de berg op. Ook voordat we die bereiken moeten we weer een beek oversteken. De dragers willen ons helpen, maar aangezien we toch alweer (of nog steeds) nat zijn lopen we gewoon door de beek naar de overkant.

En even later vallen we neer op de bank bij een houten huis. Bij de familie in dit huis zullen we vandaag en morgenochtend met z'n allen eten. Voor het slapen worden we echter onder vier verschillende families opgesplitst. Ik slaap met Peter bij een (oude) man, met (jonge) vrouw en één kind (die net kan lopen; 1,5 jaar oud??). We stellen ons aan hun voor, alleen één probleem, want ze spreken geen woord Engels. En mijn Lao komt niet verder dan goede dag (sabaidee). Dus als onze slaapplaats gereed is lopen we weer terug naar de groepslocatie.

We worden verder ingewijd in de lokale gebruiken. Als eerst krijgen we Lao Lao, ofwel de zelf gestookte wiskey. Een borrelglas wordt volgeschonken een aangeboden. Natuurlijk in één teug achterover. Als iedereen één glasje gehad heeft, krijgt iedereen direct een tweede glaasje en een derde glasje. Gelukkig is dan de fles leeg, want hij hakt er goed in, want we hebben ook nog niet gegeten. Maar da's geen probleem. De volgende lokale lekkernij komt er direct aan. In olie gebakken wormen met een beetje zout. Zal ik het doen of zal ik het niet doen? Ach, waarom ook niet, dus ik pak er maar gelijk een paar en mal ze fijn tussen mijn kiezen. En eigenlijk viel het nog mee, dus voor een paar foto's neem ik er nog een aantal... Maar of ik ze ooit echt lekker ga vinden, dat geloof ik toch ook weer niet. We nemen nog allemaal een duik in de rivier en schoon zijn we weer. Geen overbodige luxe na de afgelopen twee dagen.

Rond een uur of 20:00 staat het eten voor ons klaar onder het huis van de gastfamilie. Eerst soep vooraf. Hele lekkere soep, alleen de smaak kan ik niet goed thuisbrengen. Daarna komt de rijst, kip, varken, ei met tomaat en groente op tafel. Ik eet wel wat, maar neem toch liever nog een twee bord soep. Gelijk bedenk ik me dat ik mijn malariapil ben vergeten. Ik loop even terug naar het huis van de familie waar ik slaap. Alles is al donker, nu hebben ze dan wel geen licht in het dorp, maar er brand ook geen kaars. Voorzichtig probeer ik de deur open te doen, maar gelijk slaan de drie honden aan en is iedereen wakker. De (oude) man komt zijn bed uitgesnelt en steekt een kaars van me aan. Ik probeer met handen en voeten duidelijk te maken dat dat niet nodig is... Ik pak mijn pil en ben weer verdwenen. Hij duikt zijn bed weer in.

We maken er nog een gezellige avond van onder het huis van de andere familie. Op een gegeven moment brandt er nergens meer licht en staan we met z'n allen naar de heldere sterrenhemel te staren. Niet veel later besluit ik naar de sterrenhemel in mijn dromenwereld te gaan kijken en duik mijn lakenzak in. En niet veel later val ik weer moe, maar met een voldaan gevoel in slaap, in de woonkamer van een Khmu familie ergens in de bergen in Laos...