Dag 7. Vorrei pagare...

Eigenlijk hadden we voor morgen een 'rustdag' ingepland, maar omdat er dan wat regen verwacht wordt, gaan we vandaag de rustdag houden. Op mijn rustdag wil ik natuurlijk wel rustig aan het zwembad kunnen liggen zonnen... Dat we met een beetje regen door een stad rondstruinen maakt me niet zoveel uit.

Dus na het ontbijt op ons nieuwe overnachtingsadres gaan we richting het zwembad. Maar zoals beloofd eerst even wat meer over ons verblijf hier. Het is een groot oud landhuis midden in de bossen bij Capolona. Het heet Badia di Campoleone. Je komt er binnen via de rode loper (zoals het eingelijk hoort dus...), vervolgens ga je via een marmeren trap naar de eerste verdieping. Aan de grote zitkamer zijn een aantal kamers gelegen, onder andere die van ons. De inrichting van onze kamer is een beetje in de stijl van 100 jaar terug. Er staat een bankstel in met twee fauteuils, een dressoir en bureau en groot spiegel en een king size bed. Je zou er met z'n vieren in kunnen liggen. Niet dat ik dat wil, maar je kan elkaar er makkelijk in kwijt raken. Daarnaast hebben we nog twee badkamers, één met alles in het goud en de ander met alles in het zilver.

De (gouden) douche is echt helemaal geweldig. Naast een gewone douchekop zit er ook nog een stortdouche. En dan niet eentje waar een beetje water uit komt, maar één waar echt een stortvloed aan water uitkomt. Als je de kranen wat verder opendraait wordt je nog gratis gemasseerd ook. Op het moment dat ik dit schrijf zitten we hier al drie dagen. Ja ik weet het, ik loop een beetje achter met de verhalen. Maar even terug naar de douche: in de afgelopen drie dagen heb ik volgens mij al even veel water gebruikt als een gemiddeld dorp in Afrika in een hele maand aan water gebruikt. Sorry! Maar morgenochtend laat ik me toch nog één allerlaatste keer gaan...

Maar nu weer terug naar onze rustdag, de ochtend en het begin van de middag liggen we aan het zwembad. Het is weer rond de 30 graden en de lucht is strak blauw. Al beginnen er na het middaguur wat haarscheurtjes te komen in die mooie lucht en komen er steeds wat meer wolken. Na vier uur bijkleuren is het eigenlijk ook wel mooi genoeg geweest. We gaan terug naar de kamer.

Misschien is het toch wel leuk om nog een klein stukje te gaan rijden. We moeten ook nog een leuke plek voor het avondeten zien te vinden. Even later zitten we weer in de auto en rijden we in de richting van Anghiari. De weg voert ons door de dichte bossen met steile wegen. Een klein uur later bereiken we de stad Anghiari. Ook deze stad is weer bovenop een berg gelegen. Het is een ommuurde middeleeuwse stad. We parkeren de auto even buiten het centrum en wandelen rustig de stad binnen. Het is stil vandaag, waarschijnlijk zit iedereen op zondag in de kerk of is bij de (schoon)familie op visite. Op een van de weinige terrasjes die open zijn gaan we zitten. Een minuut of vijf later staan we weer op, want de serveerster vindt de tv die aanstaat veel interessanter...

De benzine in de tank van de auto begint langzaam aan ook richting de reserve te gaan. Laten we maar even een tankstation opzoeken. Nou even, werd wat langer. En wat langer, werd veel langer... Ook de bedienden van de benzinestations zitten in de kerk of zijn bij de familie thuis, want er is er werkelijk geen één geopend. Oké, ze zijn niet bemand, maar je kan er wel 24 uur per dag tanken met een pas. Alleen dan weer niet met de passen zoals Visa of MasterCard. Na een pomp of zes houden we het voor gezien en tanken we voor € 20,- contant, want die accepteert de pomp dan weer wel. Helaas wel weer ons laatste cash geld. Natuurlijk heeft Italië voldoende geldautomaten.

We besluiten om door te rijden naar Cortona en daar ergens wat te gaan eten. Zo gezegd zo gedaan. Het is vanaf de plek waar we zijn zo'n drie kwartier rijden, maar da's geen probleem met weer wat benzine in de tank. Morgen gooien we hem wel weer helemaal vol. Lekker even de radio aan en luisteren naar de lokale Italiaanse zender KissKiss. Op het moment dat ze (zonder gekheid) Adele met 'Fire to the rain' draaien begint het een beetje te regenen. Maar gelukkig voordat het nummer afgelopen is, is het alweer droog en komt het zonnetje alweer een beetje door. Als het hierbij blijft vind ik het prima.

Even voor zes uur rijden we de berg op bij Cortona. Ook deze plaats ligt bovenop een berg. Alleen is deze plaats een stuk groter dan de andere plaatsen die we de afgelopen dagen bezocht hebben en bovenop een berg lagen. En parkeerplaats is hier ook geen probleem. We staan wel wat lager op de berg, maar zelfs dat is geen probleem, want Cortona beschikt over enkele roltrappen die je hoger de berg op brengen. Gemak dient de mens. En ja Hennie, de roltrappen zijn van Schindler...

We lopen wat heen en weer door de straatjes van Cortona. De zon schijnt weer lekker, al gaat hij langzaam aan onder. O, ja, eerst nog even pinnen voordat we gaan eten. Het staat zo raar als je wilt gaan betalen en je hebt nog een paar euro op zak. De automaat is zo gevonden, alleen die in het centrum werkt door een storing niet. Althans dat heb ik ervan gemaakt, want mijn Italiaans is niet helemaal wat het zou moeten zijn. Al weet ik prima wat: 'Mag ik betalen' in het Italiaans is...

We struinen de straatjes af, of beter gezegd berg op en af, naar een andere pinautomaat. Nergens een te vinden. Uiteindelijk na lang zoeken vinden we er toch nog een. Ik zal niet zeggen dat die zo'n 15 meter van de andere, defecte, af zat... Nu nog op zoek naar een leuk restaurantje. Die hadden we eigenlijk al op de weg vanaf de auto gevonden. We lopen terug en gaan zitten aan een tafeltje midden in de drukke straat en bestellen weer een lekkere pizza en een goed glas zijn. Onder het eten genieten we van de Italianen die ook vandaag weer opgedost voorbij lopen. De vrouwen dan tenminste. Het lijkt wel of elke dag een competitie gaande is. Sommige (jonge)dames komen wel vijf keer de straat doorlopen. Zouden ze gezien willen worden?


Na het schouwspel en het heerlijke eten, de wijn en ook nog koffie rijden we weer terug naar Capolona. In het pikkedonker de berg af en dan nog 40 kilomter terug rijden door donkere dorpjes en bossen, terwijl de Italianen met hun auto's in je nek hijgen, blijft toch een leuke opgave.

Maar ik pas me gewoon aan, ik ben zo gemakkelijk...