Dag 8 (30 september)

Busrit van Luang Nam Tha naar Muang Ngoi

Vandaag nemen we definitief afscheid van The Boatlanding. Om half acht zitten we aan het ontbijt. Hopelijk krijgen we vandaag direct wat we bestellen. Al lijkt alles wat er als ontbijt beschikbaar is wel op elkaar. Zoals ik al eerder vertelde, er is een keuze uit gebakken eieren en roereieren. Dus bij elk ontbijt eieren, bij elke lunch eieren en bij elk diner eieren, wat neerkomt op zo'n 3 tot 5 eieren per dag! 21 tot 35 per week!! 90 – 150 in deze vakantie!!! Het is maar een simpel reken voorbeeldje, maar toch... Wellicht dat er daarom zoveel kinderen rondlopen?! Dat even ter overweging bij het ontbijt.

Even na acht uur rijden we via een landbouwweg door de rijstvelden en kleine dorpjes rond Luang Nam Tha richting de hoofdweg. Vandaag staat er een bustrip van zo'n acht uur voor de boeg. De eerste hoofdweg die we nemen is de weg richting China. China betaald flink voor het onderhoud van deze weg, dus hij is in redelijk goede staat. Hier en daar wordt er nog hard aan de verbetering van de weg gewerkt, wat er voor zorgt dat we regelmatig moeten afremmen. Vervolgens komen we bij een kruizing, 20 km naar links ligt de grens met China (die hou ik voor een volgende vakantie).

Wij slaan de weg naar rechts in, richt Oudomxai. We moeten een soort 'tol' betalen als we deze weg oprijden. Bij ons in Europa betaal je tol als je van een goede/snelle weg gebruik wilt maken, hier betaal je tol om van een (zeer) slechte weg gebruik wilt maken... Hier en daar (zo'n beetje vlak voor elke bocht) ontbreekt het asfalt en liggen er allen wat losse keien. Ook zitten er regelmatig grote gaten in de weg, waardoor we regelmatig over de weg slalom-en. Geluk rijd er minimaal verkeer over deze weg, zo nu een dan een grote vrachtwagen die zonder af te remmen ons passeert.

Een half uur later stoppen we bij het dorpje Keuocheb. Met onze camera's in de aanslag lopen we richting de school van het dorp. In eerste instantie ziet het er rustig uit, maar dit keer zijn de drie klalokalen wel vol. Eén met echt de allerkleinste, die snel wegduiken onder de tafel als we onze hoofden naar binnen steken.

In het tweede lokaal zitten de kinderen tussen de vier en zes (schat ik met mijn westerse ideeën in). Ze zitten op de grond in de kring en zingen een liedje. Eén van de kinderen staat op en gaat achter de kring om rondlopen, dan legt hij achter iemand iets neer en begint om de kring heen te rennen. De andere staat op een begint er achteraan te rennen. En ineens gaat er een lampje branden: zakdoekje leggen, niemand zeggen... Wie is er niet groot mee geworden? Jullie kennen het vast nog wel, al zal het voor de één wat langer geleden zijn... Heel even denk ik terug aan de kleutelschool waar ik hetzelfde spelletje deed. Maar dat is een verhaal voor mijn biografie.
Even later komen deze kinderen naar buiten gaan daar een ander spelletje doen. De jongens en de meisjes moeten in aparte rijen gaan staan met daarvoor een emmer water met een bekertje erin. En paar meter verderop staat een bank me daarop twee flessen. Je begrijpt het al: een wedstrijd tussen de sexen om wie het eerst de fles met water vol heeft door elke keer door een andere uit de rij het beker te laten vullen en deze in de fles leeg te gooien. De uitslag van deze wedstrijd doet er natuurlijk niet toe...
… oké, de meiden hebben gewonnen.

In de laatste klas zitten de wat oudere kinderen, ik schat deze op 10 tot 14. Deze zitten netjes in hun schoolbankjes naar de leren te luisteren en aantekeningen te maken. Alleen de inktpotjes ontbreken, maar verder ziet het eruit als lang geleden in Nederland. Ondanks dat wij met tien camera's vele foto's maken van deze klas, duld de leraar niet dat de kinderen zich laten afleiden. Probeer dat maar eens, want door elk raam en deur van het lokaal staan wij naar binnen te turen. Even later gaat de bel en gaat de school uit.

We lopen naar een ander deel van het dorp en lopen langs de 'markt', die langs de weg gehouden wordt. Het zijn slechts een paar kramen waar de waar gewoon op de grond ligt en waar de verkopende dames heerlijk met elkaar zitten de keuvelen. We bekijken nog wat houte woningen en lopen dan terug richting de bus. Hier krijgen we een verse peer (lust ik ook al niet), geschilt en al.

We stappen de bus in en rijden verder. Het is nog zo'n 1,5 uur rijden voordat we in Oudomxai aan zullen komen. We doden de tijd met wat kletsen, slapen (wat maar moeilijk gaat met deze weg), NDS spelen (inmiddels bij level 27) en muziek luisteren. Op een gegeven moment 'verdwijnen' de houten huisjes en komen er steeds meer stenen en luxere woningen in het straatbeeld. We rijden Oudomxai binnen. Tijd voor lunch! We lopen een restaurantje binnen en bekijken de kaart. Genoeg keuze hier, zelfs patat en hamburger. Ik als brute westeling besteld dat natuurlijk direct, samen met een heerlijke versgeperste vruchtenshake (in kinderlijk versierde) plastic beker. En wat heb ik ook alweer vertreld over het eten in Laos: eieren! Dus bestond mijn hamburger voor 80% uit ei en 20% uit gehakt (of iets wat daar op lijkt). Aangezien we nog een redelijk stuk voor de boeg hebben en de weg nóg slechter zal worden stappen we direct na de lunch weer in. Over een uur of twee zullen we nog één stop maken, maar tot die tijd gaan we weer vrolijk verder waar we mee bezig waren.

Dan bereiken we het dorpje Xongja. Hier woont weer een andere bevolkingsgroep (sorry, naam ben ik even kwijt). Aan het begin van het dorp stappen we de bus uit en lopen over de weg naar de andere kant van het dorp. Natuurlijk zijn er weer veel ouderen (met van die karakteristieke 'koppen') en kinderen te fotograferen. Ben bang dat het aandeel van dit soort foto's straks erg hoog ligt... We lopen verder het dorp in en komen bij wat winkeltjes die koude dranken verkopen. Met de warme weer wordt er aardig wat water gedronken en dan is iets met een smaakje een welkome afwisseling. Ook is er een Shell benzine pomp, althans iets wat daar voor door moet gaan. Het is namelijk een houten huisje waar twee vaten staan met een handpomp erop en een vulglas om te zien hoeveel je tankt. Ook die ken ik nog wel van de tijd dat ik met mijn vader op de Shell tankauto meereed in de schoolvakanties. Die goede oude tijd...

Dan is het tijd voor het laatste deel van de rit naar Muang Ngoi. We rijden voor een groot deel over wegen dwars door de rijstvelden en landelijke dorpen. Het zijn droge zandwegen, dus elke keer dat we gepasseerd worden door een (vracht)auto komen er bergen fijn zand de bus in. We webben deze keuze uit de ramen dicht en bloedheet (want een airco heeft de bus niet, niet eens een werkend ventilatiesysteem) of de ramen op en dan soms wat zandhappen. We houden het bij optie 2. Nu maar hopen dat het verblijf vanavond een goede douche heeft...

Het is nog licht als we aankomen bij ons verblij in Muang Ngoi. We rijden over een grote hoge brug over de Mekong. Het dorpje ligt hier schitterend aan de Mekong met de hoge bergen er direct achter. We krijgen een houten hut bijna direct aan de Mekong. Even de spullen naar de hut brengen en opfrissen. Voordat het donker is geworden zitten we bij de Indiër. Iedereen gaat op zichzelf, maar uiteindelijk zit de hele groep daar te eten. We eten onze buik rond. Ik merk dat mijn mond groter begint te worden dan mijn maag. Wat wil je met al die rijst en geen tussendoortjes. Goed nieuws voor Sonja!

Rond 21:30 uur duik ik mijn bed in. Dit keer deel ik weer mijn kamer met Peter. Oef, die snurkt tenminste niet... Ik slaap die nacht dan voor het grootste deel lekker door, dromend ove de dag van morgen: een trip van zo'n 8 uur varen per slow boat over de Mekong naar de grotten van Pac Ou, met zijn 4.000 Boeddha beelden en met als eindbestemming Luang Prabang.