Dag 1. Kastelen en Wiener schnitzels...

04:00 uur de wekker gaat. De vakantie begint. Eigenlijk al om 00:00 uur, maar dat zou wel heel erg vroeg zijn geweest om op te staan. Dan is 04:00 uur toch echt een veel betere tijd. Even snel douchen en aankleden en dan inpakken en wegwezen...

Het plan was dat alle koffers en tassen in de kofferbak zouden passen, bij het openen van de kofferbak zie ik in één seconde dat de twee koffers er niet in zullen gaan zoals gehoopt. En dat om half vijf 's nachts. Ja, sinds ik op Schiphol werk draai ik mijn hand niet meer om voor vroeg opstaan en dan ook nog wakker zijn. Dan toch maar één koffer op de achterbank. Met die Italianen van tegenwoordig wilde ik dat eigenlijk niet, maar het is niet anders. De andere koffer met alle tassen past wel in de kofferbak. Je wilt niet weten wat er allemaal meegaat. Alleen de aardappels ontbreken nog...

Even later rijden we weg uit Amsterdam in de richting van de grens even voorbij Arnhem. Om deze tijd op de dag moet dat geen probleem zijn. En dat is ook zo want ongeveer een uurtje later rijden we Duitsland binnen. Er zijn vanaf de grens nog ruim 700 kilomters te gaan voordat we ons eerste doel van vandaag bereikt hebben. Met hier en daar een plaspauze, tankpauze, eet- en drinkpauze bereiken we het doel even voor twee uur. Dit doel is: Kasteel Neuschwanstein, gelegen ergens in Zuid-duitsland. Het stond al een tijdje op het verlanglijstje.

Je zou zeggen, wie gaat er nou ergens in september naar één of ander kasteel boven op een berg in Zuid-duitsland? Nou ik kan je zeggen: zeer veel mensen! Nee, niet alleen bejaarden. Oké, wel veel Aziaten. Maar met meerdere grote parkeerplaatsen is er wel een parkeerplaats te vinden. Even later staat de auto geparkeerd en is het op zoek naar het ticketcenter. Gelukkig heb ik gelezen dat je de kaartjes in het dal moest kopen en niet aan de slotdeur van het kasteel, daarboven op de berg.

Vanaf het dorpje zie je kasteel Neuschwanstein al boven op de berg liggen. Het is een schitterend wit kasteel met meerdere torens en meerdere gebouwen eraan vast gebouwd. Wald Disney heeft zijn kasteel van Doornroosje erop gebaseerd.

De vraag is nu alleen nog: hoe komen we daar boven bij het kasteel? Je kan kiezen: met paard en wagen. Duur en je moet wachten tot er in totaal 15 man zijn en de wagen geheel gevuld is. Na de rit moet je toch altijd nog zo'n 15 minuten lopen voordat je bij het kasteel bent. Dat wordt het dus niet. De volgende optie is met de bus. Een retourtje kost slechts € 3,60. Doen zou je zeggen. Toch maar niet, want zo'n 200 anderen voor ons dachten al: doen! En ook met de bus moest je uiteindelijk nog zo'n 15 minuten lopen. Het wordt dus gewoon de hele weg naar boven lopen...

Hoewel de temperatuur inmiddels de 30 graden gepaseerd is, valt de klim van zo'n 40 minuten nog wel mee. Het is een mooi verharde weg die helemaal beschut ligt tussen de bomen. Ook hier zijn we niet de enigen, want ook hier is het flink druk. Maar na zo'n drie kwartier staan we voor de ingang van het kasteel. Die vijf minuten extra tijd hebben we gebruikt voor het drinken van zo'n lekkere ijskoude koffie van Ola!

Wel moeten we nog een half uurtje wachten voordat we naar binnen mogen. Alles is hier prima geregeld. Om tien over drie mogen wij met een engels sprekende gids mee naar binnen voor een rondleiding door het kasteel. Na wat foto's van het kasteel en van het uitzicht over het dal ploffen we neer op een bankje in de volle zon. Nadat een aantal groepen voor ons naar binnen zijn gegaan, is het onze beurt. Natuurlijk wil ik vooraan staan...

We beginnen gelijk goed. Door naar de derde etage van het kasteel en dat natuurlijk via één van de torens. In een aantal rondjes komen we op de derde etage aan. De toren doet me denken aan één van de films van Pippi Langkous. Die gooide van die grote kanonskogels in de toren naar beneden om volgens mij de zeerovers tegen te houden. Maar dat is een ander verhaal...

Op de derde etage krijgen we onder andere de grote troonzaal te zien. Het is echt een schitterende zaal. Geld speelde niet echt een rol voor de extentrieke Beierse koning Ludwig II, dus... Wel ontbreekt echter de troon. Niet geheel onbelangrijk voor een troonzaal. Daarna gaan we naar de privé vertrekken van de koning, waar hij overigens niet heel lang van heeft kunnen genieten, want nog voordat het kasteel uberhaupt af was, was hij al overleden. Vandaar dat een deel van het kasteel nog steeds in onafgemaakte fase is en andere delen niet meer gebouwd zijn. Zijn familie zag de erfenis al in rook opgaan als het kasteel afgebouwd werd...

Als laatste krijgen we de Sangersaal te zien. Deze zaal beslaat de hele bovenste etage van het kasteel. Het schijnt één van de zalen te zijn in Duitsland met de beste accoustiek, vandaar dat er nog altijd concerten worden gegeven. Dus als je zin hebt, zou ik zeggen: doen! Vergeet alleen niet dat je 40 minuten naar boven moet lopen en ook weer terug naar beneden. En vergeet ook die 820 kilometer die je er voor moet rijden niet. Maar als je in de buurt bent, moet je dit kasteel zeker eens gaan bezoeken.

De weg naar beneden gaat trouwens een stuk sneller... Niet alleen omdat de weg naar beneden altijd sneller gaat, maar ook omdat ze dan ineens bordjes hebben staan die een kortere route naar het dorp aangeven. We zoeken de auto op, die inmiddels flink is opgewarmd door de warme zon die erop staat te branden.

Het idee voor het laatste stuk van vandaag is om ergens in of rond Innsbruck (Oostenrijk) een slaapplaats te zoeken, zodat we van daaruit morgen de laatste kilomters kunnen rijden naar Capanorri in Italië. Naar Innsbruck is slechts nog zo'n 150 kilometer. Een goed uur zou je zeggen. Maar niet als de route loopt over de Fernpass (1209 meter).

Het is een route die niet echt opschiet door de vele bochten, de steile wegen en de racende Duitsers en Oostenrijker. Maar het is wel een schitterende route door de bergen van Duitsland en Oostenrijk. En als beloning voor de rit wacht halverwege een beloning: Uitzicht op de Zugspitze (2963 meter).

Het laatste stuk naar Innsbruck gaat een stuk sneller: gewoon via de snelweg. Daar komen we rond een uur of vijf aan. Mooie tijd, aangezien we vanmorgen al om 04:00 uur zijn opgestaan. Alleen nog even een probleem, eh ik bedoel uitdaging: een hotelletje of pension waar we de komende nacht kunnen slapen. De eis is wel dat het echt Oostenrijks is, je er schnitzel kunt eten, we er (gratis) kunnen parkeren, het ontbijt bij de prijs inbegrepen is en het niet te veel kost (we blijven natuurlijk Nederlanders).

Even later doemden de eerste problemen al op. Het centrum zat al aardig dicht qua verkeer (spitsuur) en veel wegopbrekingen. Dan maar naar de rand van de stad, daar moet vast meer te vinden zin. Na een half uur rondgereden te hebben vinden we een wijk waar meerdere pensions staan. Daar moet toch wel wat te vinden zijn. En ja hoor, we zien een leuk pension. Even vragen of er nog wat vrij is en wat het kost. Met enige moeite hebben ze nog wel een kamer vrij. We hadden ons voorgenomen dat de kamer max. € 75,- mocht kosten. En deze ging € 95,- kosten. Te duur dus. Er waren nog genoeg pensions in de buurt, dus op naar de volgende...

De volgende had geen plek, de volgende zag er wat armoedig en niet Oostenrijks uit, de volgende was nog duurder... Dan rijden we maar door naar een klein plaatsje in de buurt, daar moeten vast nog genoeg pensions zijn, die wel een kamer vrij hebben. Een kwartier later rijden we door dorpjes langs de Brennerpas. In de de meeste dorpjes kan je een kanon afvuren, zonder dat iemand iets zou horen. Alles is gewoon uitgestorven hier. Het zomer seizoen is voorbij, het winterseizoen begint pas over twee maanden.

Na wat heen een weer rijden, zeg maar veel heen en weer rijden vinden we een echt Oostenrijks pension, vol gehangen met bloembakken met rode en roze geraniums. En er brandt nog licht ook. Wat wil je nog meer? Parkeren die auto en vragen naar een vrije kamer. Aan de bar zitten twee (oude) mannen aan een biertje. Daar moeten we niet zijn. In het restaurant zijn drie tafels bezet. En er loopt één man in lederhosse in de bediening.

Haben sie een zimmer frei? Jawol!
Geregeld! Zo snel kan het gaan...
De kamer kost slechts € 49. Per persoon weliswaar. Dus € 98,- voor twee, maar da's wel inclusief ontbijt. Prima, geen zin meer om nog verder te gaan zoeken in uitgestorven dorpen. En o, ja, er is geen eten meer, maar dat kan even verderop bij het steakrestaurant... Oké, gaan we doen. Even later hebben we een kamersleutel, staan de koffers in de kamer en lopen we naar het steakrestaurant even verderop.

We willen natuurlijk wel die XXXL schnitzel. Het steakrestaurant blijkt niet echt restaurant-achtig te zijn. Het is een veredelde snackbar met een stuk of vier tafeltjes. Bedienen doen ze niet aan. Je roept maar in de richting van de jongen achter de 'bar'. Drinken mag je zelf uit de koeling pakken. Je kan wel een glas krijgen als je wilt. Ze hebben gelukkig wel die echte XXXL schnitzels! Die staan na een minuut of tien op de 'bar' klaar voor ons. Via een fluitje krijg ik gemeld dat ik ze zelf kan komen halen, bestek ligt even verderop.

Da's voor het eerst dat ik via een fluitje mijn eten kan komen halen, maar aangezien we honger hebben haal ik de borden en het bestek. Maar naar een eventuele fooi kan je fluiten...