Timanfaya

Na het (uitgebreide) ontbijt stappen we in de auto en rijden in de richting van Yaiza. Daar slaan we linksaf richting het Nationale park Timanfaya. Gelijk rijden we een lange weg op die over kleine heuveltjes gaat. Zowel links als rechts van de weg liggen kilometers lange pikzwarte lavavelden. De lavavelden lopen helemaal door tot aan de bergen (waarvan sommige met kraters) die aan weerskanten van de weg liggen.

Na een paar kilometer rijden zien we ineens zo'n 100 kamelen aan de linkerkant van de weg. Letterlijk hele busladingen mensen gaan met een ritje met de kameel de berg op en gelijk weer af. Het hele rondje duurt nog geen 10 minuten. Wij laten het maar aan ons voorbij gaan en rijden verder de weg af. Kameelrijden doen we nog wel eens daar waar het hoort: in Egypte!

Na nog een paar kilometer door dit vreemde zwarte landschap te hebben gereden komen we aan bij Il Diablo (de duivel), het is zeg maar de mascotte van het park. Hij staat aan het begin van de weg die leidt naar het bezoekerscentrum van het park gelegen in de Montanas del Fuego (de Vuurbergen). Na het betalen van de entree mogen we doorrijden de berg op. Daar moeten we overstappen in bussen die ons verder het vulkaanlandschap door rijden.

Met een beetje geluk en voorbij lopen staan we vooraan in de rij en zitten we niet veel later helemaal vooraan in de bus. Als de bus volgestroomd is rijden we via een smal steil pad de berg af dwars door de lavavelden. Soms steken we ruim boven de lavavelden uit, dan rijden we er weer diep door heen en zie je niets anders dan twee hoge zwarte 'muren' aan beide zijden van de bus. Hier en daar stopt de bus (uitstappen om rustig foto's te maken is er niet bij). Een paar keer rijden we over een heel smal pad de berg op en zijn aan beide zijden van de bus diepe kloven. Hopelijk heeft de chauffeur een vaste hand...

Na zo'n drie kwartier zijn we weer terug bij het bezoekerscentrum. We krijgen een showtje te zien: er zitten een paar diepe gaten in de grond waar wat rook uit komt. Een man gooit er een emmer water in en binnen een paar seconden stijgt er een grote stoompluim de lucht in. Zes meter onder de grond waar we op staan zou het nog enkele honderden graden zijn...

Even verderop krijgen we nog een andere 'voorstelling': er worden droge struiken in een gat in de grond gegooid, die vervolgens in de fik vliegen.

Tijd voor koffie in het panoramarestaurant. De koffie is niet te 'zuipen', maar het uitzicht is schitterend. Aan alle kanten kijk je uit op de zwarte lavavelden en de vele bergen met kraters. Na nog wat souvenirs voor de thuisblijvers stappen we weer in de auto en rijden de berg af.

We slaan links af en rijden verder langs het park in de richting van de kust. Het is rond het middaguur en in de dorpjes waar we doorheen rijden is het stil. Met een omweg rijden we weer terug naar de weg die ons door het natuurpark voert, terug langs Il Diablo en langs de kamelen.

Veel afwisseling in (goede) wegen is er op dit kleine eiland niet en niet veel later zitten we alweer op de weg richting Playa Blanca. Rond half twee zijn we terug op het Resort. Precies op tijd voor de lunch en de wijn...

De middag verloopt zoals de vorige dagen. Heerlijk in de zon bij het zwembad. Lekker drankje erbij. Heerlijk ontspannen. Wat wil een mens nog meer. Je moet tenslotte nog genoeg energie overhouden voor de activiteit van de avond: het diner...

Later op de avond checken we nog even het laatste nieuws uit Nederland en nemen we nog een drankje op het terras met uitzicht op de Atlantische oceaan met in de verte het eiland Fuerteventura. Hmm, misschien leuk voor volgend jaar...