Dag 5

Vandaag weer een actieve dag op het programma. Eerst willen we wat dolfijnen en walvissen gaan schieten. Voordat jullie het WNF op me afsturen, ik bedoel foto's schieten. En daarna willen we nog een tocht door de bergen gaan maken naar een klein dorpje dat alleen via een smalle, steile weg te bereiken is.

Na het ontbijt rijden we richting de snelweg. Dit keer gaan we de andere kant op, richting Los Gigantos. Gelukkig kunnen we ook vandaag weer vertrouwen op de Mio, die ons feilloos de goede richting op wijst. Alleen het leek wel of hij vandaag afgesteld stond om de route te nemen door de landelijke gebieden van Tenerife. We reden slalom tussen de kassen en de boerderijen door. Maar uiteindelijk zijn we er toch gekomen. Een parkeerplek was zo gevonden en nog wel voor de deur van de organisatie met wie wij achter de dolfijnen en walvissen aan gaan. Voor de zekerheid toch nog maar even vragen of we hier (gratis) mogen parkeen, ik vertrouw de Spanjaarden voor geen meter.

We hebben nog een uurtje voordat 'ons jacht' uitvaart, dus een terrasje pakken (eindelijk weer eens een keer echte koffie). Ook nog maar even een rondje door de jachthaven gelopen. Volgens mij lag er weinig bij wat je met een WW-uitkering kan kopen, zelfs niet met een aan aanvulling tot 100%.

Over de Spanjaarden wordt gezegd dat ze alles op het gemakkie doen, en ik kan je vertellen: het klopt! We zouden om 11:00 uur uitvaren, dat werd al opgeschoven naar 11:15 uur, maar uiteindelijk werden de trossen pas 11:30 uur losgegooid. We hadden er voor gezorgd dat we als een van de eerste aan boord waren en hadden dus een prima plek. Helemaal boven en helemaal vooraan. Laat de dolfijnen en walvissen maar komen...

Zodra we de haven uit waren voeren we in een rechte lijn de Atlantische oceaan op. Bijna drie kwartier hebben we voor ons uit zitten turen naar een mogelijke dolfijn of walvis. Maar die waren in geen velden of wegen te bekenen. Deze tijd hebben we natuurlijk wel optimaal benut, door goed ingesmeerd onderuit in de volle zon te gaan zitten. Hoewel de brochure 100% garantie gaf op het zien van walvissen en/of dolfijnen, zag ik niet veel meer dan water, heel veel water.

Maar dan, ineens, werd het over een andere boeg gegooid of beter gezegd ging het roer om (heel letterlijk dit keer). Daar verderop zou wat gezien zijn. En er viel daar zeker wat te zien. Een groep van minimaal tien walvissen. Een vader, meerdere moeders en meerdere kinder walvissen. En dit keer niet, zoals in Laos van 500 meter afstand, maar gewoon op twee meter afstand van de boot. En ook niet heel even, maar gewoon minuten lang even onder water en weer even boven water. We hadden zo een nieuwe Free Willy deel 7 kunnen maken. Die film had dan waarschijnlijk hogere kijkcijfers gekregen dan deel 7 van Tatjana en haar mannen op Gran Canaria (die trouwens over twee weken wordt uitgezonden)...

Na dit schouwspel zijn we met de boot omgekeerd en zijn we naar de golf van Masca gevaren. Dit plaatsje ligt in een kloof tussen de 500 meter hoge rotsen die loodrecht vanuit zee opdoemen. Dit plaatsje willen we straks nog met de auto gaan bezoeken. Na een ruim half uur varen komen we daar aan en gaat de boot voor anker vlak voor de ingang van de kloof. Voor de liefhbebbers van (erg) koud water, er kan hier gezwomen worden. Hoewel ik mijn zwembroek al aanhad heb ik daar maar vanaf gezien. Maar volgens de brochure heeft dit 'jacht' een glazen onderkant en kan kan je dus vanuit de boot naar het onderwaterleven kijken, zónder nat te worden. Ideaal voor mij dus.

En een glazen onderkant was er, wel twee hele ramen van ongveer één bij één meter. Deze zaten onder in een diep luik waar wat visjes en luchtbelletjes op waren geschilderd. En, als je dan heel goed keek, zag je ook daadwerkelijk wat vissen onder de boot door zwemmen. Het voelde als een soort verkiezersbedrog van onze politieke partijen...

Ondertussen dat we daar voor anker lagen krijgen we een lekkere lunch. Rijst, kip en een broodje. Met wat ei erbij had ik me weer in Laos gewaand. Maar het smaakte prima. Daarna was het tijd voor de aftocht. Nog een goed kwartier varen naar de haven van Los Gigantos. Onderweg hebben we nog heel even stil gelegen om dolfijnen te zien. Ik heb er geen gezien, Ramaka wel twee. En volgens haar zat Flipper erbij! Dus ook nog een BD'er gezien (Bekend Dier'. Maar dat we walvissen in 'real life' hebben gezien, dat was echt geweldig. Even later leggen we aan in de haven en lopen terug naar de auto.

Zoals gezegd, we gaan nu met de auto naar het kleine dorpje Masca dat in de kloof ligt. Het begint gelijk goed, een slingerweg met veel bochten. In 'no time' klimmen we weer snel de berg op. Dan komt er een bord 'Masca' linksaf. Vanaf hier gaat het pas echt beginnen. Het is een (slechts) vijf kilometer lange weg, maar wel erg smal. Op de meeste stukken kan je elkaar niet passeren, maar moet je wachten op de verbredingen in de weg die om de paar honderd meter zijn gemaakt. Naast dat de weg erg smal is, is hij op sommige stukken ook heel steil, soms rond de 10% (laten we hopen dat de remmen in orde zijn).

Maar iedereen rijdt erg rustig, kan ook bijna niet anders als je maximaal in z'n twee kan rijden. Alleen de Spanjaarden zelf draaien hun hand er niet echt voor om en gaan toch wat sneller de berg op en af. Als we na een kwartier boven op de berg komen, en pas zo'n twee kilometer hebben afgelegd, hebben we aan alle kanten een schitterend uitzicht. Aan de ene kant de Atlantische oceaan met in de verte La Gomera en aan de andere kant weer de hoogste berg, El Teide.

Nu nog die laatste drie kilometer van deze rit. Voor het grootste deel bergafwaarts. Je zou zeggen zet hem in z'n vrij en gaan met de banaan. Maar braaf volg ik wat mij ooit geleerd is: in dezelfde versnelling naar beneden als naar boven. Met een lamme hand van het vele bochtenwerk bereiken we het dorpje Masca. Het zijn volgens mij niet meer dan 10 huizen bij elkaar, maar het ligt werkelijk schitterend midden op een rotspunt in de kloof. Hoewel de meeste auto's een blik uit het raam werpen en doorrijden, parkeren wij onze auto en brengen een 'bezoek' aan het dorpje. Enkele huisjes hebben ook een klein terras, waar je best mag kijken, zolang je maar een drankje neemt. Nederlanders als we zijn lopen we door en maken verderop wat foto's. Vervolgens lopen we terug naar de auto. Hadden ze eindelijk mensen in het dorp, kopen ze niets. Helaas geen omzet vandaag. En je kan zeggen wat je wilt, hier liggen 'de winkels' echt precies op de juiste locatie...

Eigenlijk hebben we nog een aantal plaatsjes welke we zouden willen bezoeken, maar de middag is al een eind op weg. We kiezen er voor om naar Icod te gaan, want daar staan Drakenbloedbomen. Nooit van gehoord, maar het klinkt spannend. Het klinkt als iets uit de nieuw te verschijnen Harry Potter. Nu alleen nog kiezen of we de weg die we gekomen zijn verderdoor rijden of die laatste vijf kilometer terug. Waarschijnlijk had mijn vader voor door rijden gekozen, alleen gaan wij toch voor dezelfde weg terug. Ik ben tenslotte een (heel) klein beetje eigenwijs, maar dat heb ik niet van een vreemde.

En zo rijden we even later weer slinger de slang met vijf kilomter per uur de berg op en aan de andere kant weer naar beneden. Nu in één versnellinkje hoger. Wat die Spanjaarden kunnen, moet ik toch ook kunnen. Beneden aan deze weg slaan we linksaf, op de borden staat al 'Icod'. De weg die we nu rijden is een stuk minder steil, het aantal bochten niet echt. We rijden de volgende berg op. En zo schitterend als het aan de kant waar we vandaan komen was, zo grauw en grijs is het aan de andere kant. Zeg maar zoals het bij jullie in Nederland al de hele week is...

Met een beetje bedompte gezichten rijnden we verder richting Icod. Die bewolking zal vast snel weer weggaan. Toch? Toch niet! Maar we geven de moed niet op en rijden door naar Icos. We willen tenslotte de Drakenbloedbomen zien. Na een uurtje komen we vanaf een berg en rijden Icod binnen. Vanaf hier zien we al twee reusachtige Drakenbloedbomen staan. Met bordjes worden we de goede kant op geleid en even later zijn we op zoek naar een parkeerplek. Overal parkeergarages met borden 'hier parkeren voor de Drakenbloedbomen'. En weer wint ons Nederlander-zijn het en parkeren we in een straatje waar we niet hoeven te betalen...

We staan geparkeerd bij een plein met een kleine oude kerk. Voor € 1,- kan je de kerk bezichtigen. Dat hebben we er wel voor over. Zo simpel als de kerk er van buiten uitzag, zo mooi ziet hij er van binnenuit. De beelden in de kerk lijken wel wassenbeelden, die niet onder doen voor de beelden van Madame Tussaud. Zelfs Jezus ligt niet van het kruis gehaald in een kist met de gaten in zijn armen en voeten. Ik schiet hier en daar wat foto's. Achter in de kerk is een klein museumpje met veel oude zilverwerken, zoals het grootste zilveren kruis, zo'n 360 jaar gelden gemaakt. Ook daar maak ik wat foto's. Dan valt mijn oog op een bordje 'Verboden te fotograferen. Snel maar de camera in de tas. Ik heb dat bordje bij het naar binnen gaan van het museumpje echt niet gezien. God was letterlijk mijn getuige! Even later lopen we de kerk uit en zie ik daar nog een bordje hangen 'verboden te fotograferen' in de hele kerk! Oeps...

Nu dan echt door naar de Drakenbloedbomen, waarvan er één achter de kerk staat. Echt in de buurt komen is niet mogelijk, maar hij is zo groot dat dat niet echt nodig is. Het is wel een heel bijzondere boom, er is alleen wat onduidelijkheid over de ouderdom van de boom. Ze zeggen dat hij 1000 jaar oud is, maar meer waarschijnlijk is het 500 jaar. Nog een hele prestatie. Ik ga dat echt niet halen. Maar om van die onduidelijkheid af te zijn zou ik zeggen: omzagen die boom en jaarringen tellen, dan weten we het tenminste zeker...

We lopen nog wat door de straatjes van het stadje en bekijken nog een andere Drakenbloedboom. Maar het ziet er allemaal een beetje uitgestorven uit. Blijkbaar duren die Siësta's tegenwoordig de hele middag. We besluiten de auto weer op te zoeken en terug te rijden naar ons hotel. Dan hebben we nog wat tijd om ons weer op te frissen voor het eten.

We rijden de stad uit, met nog steeds dat grauwe, grijze Nederlandse weer. Snel wat extra gas en terug naar de top van de berg waar dat begon. En zodra we de top bereiken breekt de hemel open, de wolken zijn weg en de zon schijnt weer volop. Snel de airco weer aan. We nemen nu een andere route naar ons hotel (even geen Mio meer) en na drie kwartier staan we weer geparkeerd in de straat naast ons hotel.

Even douchen en omkleden en op naar het buffet met heerlijk (half warm) eten...